قسم به لحظاتی که بالا بردن کرکره و روشن کردن چراغِ دکّان خیال، زهر دنیای زبر و غدار را می‌گیرد. لحظه‌هایی که ناممکن‌ها ممکن می‌شوند. می‌توان با بشکن زدنی میز غذایی چید، دست دراز کرد و از گذر کوه‌ها و اقیانوس‌ها انداخت گردن عزیزی که جسم و روحش هزاران کیلومتر دور از توست و او را یک دل سیر بوسید، آن جایی که می‌توان سوار بر ابرها شد و با باد سلام و علیک کرد. آن لحظاتی که تانک‌ها جز گل شلیک نمی‌کنند و از هواپیمای جنگی جز شعرِ لطیف هیچ چیز دیگری بر سر مردم نمی‌ریزد. دنیایی که ابرقهرمان‌هایش تا آخر قصه دوام بیاورند و بر سیاهی پیروز شوند. قسم به سرزمینِ روشن خیال که با ردای جادوگری‌ام از این قصه‌اش به آن قصه‌اش سفر می‌کنم اما در تمام آن‌ها تو را دوست دارم.